Dziury przykryte nowym płaszczem, nie łatają starego. 

Silniejsze podmuchy wiatru 

wciąż są w stanie dotrzeć do wrażliwego ciała.

Ciała które czuje, że jeśli tylko potrafi utrzymać równowagę,

może dzielić się płaszczem z innymi. 

Tego uczucia siły nie da się porównać z niczym innym.

Poczucia bycia ważnym, 

bycia potrzebnym.

Ale ciało nie chce wyrywać kieszeni płaszcza innym, 

jeśli wie, że nie będzie w stanie oddać tego samego. 

Nie chce być powodem dziury, 

której nie będzie umiało załatać. 

Ciało boi się prosić o pomoc w łataniu swojego okrycia.

Boi się, że nie będzie umiało podziękować wystarczająco.

I choć niektóre podmuchy zimna osłabiają je,

oddalając wypracowane punkty systemu,

zdezorientowane - szuka w sobie niewygodnej cierpliwości.

Cierpliwości, której ma już tak bardzo dosyć. 

Cierpliwości, która niesie ze sobą tak wielką siłę, 

w zamian za zagubienie, samotność i ciszę. 

I chce wierzyć, że przyjdzie ten czas, 

kiedy pozwoli komuś połatać swój płaszcz. 

Pozwoli poczuć się znów jak w domu.