Nie wiadomo kiedy

policzki pokryte zostają błyszczącymi kryształkami,

oczy zmieniają się w szklane kule,

a powietrze staje się ciężkie.

Dusza pragnie wyrwać się z ciała i biec. 

Biec jak najdalej od myśli,

od całego tego haosu.

Gdzieś, gdzie nie czuć samotności.

Nie czuć strachu. 

Oddech powoli zaczyna przywykać do toksycznego powietrza. 

Szklane kule otulane są przez zmęczone powieki.

Ciało próbuje skulić się w kłębek, 

jakby nagle przypominało sobie o braku skorupy.

Gonitwa myśli odchodzi,

pozostawiając opustoszały umysł,

wyczerpany i wrażliwy na najdelikatniejsze bodźce.

Słyszy i widzi więcej,

czuje dokładniej,

wolniej,

aż pogrąża się w transie.

Musi odetchnąć.

Odpocząć.

Przychodzi czasem ten rodzaj samotności,
kiedy czujesz, że nie masz się do kogo zwrócić.
Pragniesz tylko aby ktoś usiadł obok i wypełniał przestrzeń.
To ten rodzaj samotności,
gdzie każde wyjście do ludzi wysysa ostatnie krople sił i łamie kości,
każdy naturalny odruch staje się oszustwem.
To ten rodzaj samotności,
kiedy czujesz jakby nikt na świecie nie był Tobie bliski.
Gdy patrząc na gwiazdy zastanawiasz się czy on też patrzy.
I mimo że naprawdę chcesz w to wierzyć
czujesz, że to poczucie samotności będzie trwało już wiecznie. 

Odpływam za każdym razem w innym kierunku

jakbym chciała znaleźć jakiś znak, że jestem na dobrej drodze.

Zastygam w miejscu 

patrząc w świecący ekran

ciemne niebo

białą ścianę

w przestrzeń.

Nie wiem w którą stronę ruszać

więc stoję i kręcę się w kółko.

A gdy nie patrze

każdy z kabelków w moim umyśle gdzieś ucieka

Przeplata się między innymi 

zmienia kolor

aż w końcu wszystkie zlewają się w czarny kłębek

w który wpadam.

Próbując się wyrwać

wplątuje się bardziej.

Opuszczam ręce 

uspokajam oddech

i patrze jak płyną

a ja razem z nimi